วรรณกรรมพื้นบ้าน หมายถึง ผลงานที่เกิดขึ้นจากการใช้ภาษาโดยการพูดและการเขียนของกลุ่มชนในแต่ละท้องถิ่น
เช่น วรรณกรรมพื้นบ้านภาคเหนือ วรรณกรรมพื้นบ้านภาคอีสาน วรรณกรรมพื้นบ้านภาคใต้
เป็นต้น ซื่งในแต่ละท้องถิ่นก็จะใช้ภาษาพื้นบ้านในการถ่ายทอดเป็นเอกลักษณ์
วรรณกรรมที่สื่อเรื่องราวด้านต่างๆ
ของท้องถิ่นใดท้องถิ่นหนึ่งโดยเฉพาะ เช่น จารีตประเพณี ชีวิตความเป็นอยู่ สภาพเศรษฐกิจและสังคม ทัศนคติ ค่านิยม ตลอดจนความเชื่อต่างๆ ของบรรพบุรุษ อันเป็นพื้นฐานของความคิดและพฤติกรรมของคนในปัจจุบัน
ลักษณะของวรรณกรรมพื้นบ้าน
1.
เป็นมรดกทางวัฒนธรรมที่สืบทอดกันมาจากมุขปาฐะ คือ
เป็นการเล่าสืบต่อกันมาจากปากต่อปากและแพร่หลายกันอยู่ในกลุ่มชนท้องถิ่น
2.
เป็นแหล่งข้อมูลที่บันทึกข้อมูลด้านขนบธรรมเนียมประเพณีของกลุ่มชนท้องถิ่น
อันเป็นแบบฉบับให้คนยุคต่อมาเชื่อถือและปฏิบัติตาม
3.
มักไม่ปรากฏชื่อผู้แต่ง
เพราะเป็นเรื่องที่บอกเล่าสืบต่อกันมาจากปากต่อปาก
4.
ใช้ภาษาท้องถิ่น
ลักษณะถ้อยคำเป็นคำง่ายๆ สื่อความหมายตรงไปตรงมา
5.
สนองความต้องการของกลุ่มชนในท้องถิ่น
เช่น
1.
เพื่อความบันเทิง
2.
เพื่ออธิบายสิ่งที่คนในสมัยนั้นยังไม่เข้าใจ
3.
เพื่อสอนจริยธรรมขนบธรรมเนียมประเพณีและพฤติกรรมด้านต่างๆ
ประเภทของวรรณกรรมพื้นบ้าน
1.
จำแนกโดยอาศัยเขตท้องถิ่นได้
๔ ประเภท คือ
1.
วรรณกรรมพื้นบ้านภาคเหนือ
(วรรณกรรมล้านนา)
2.
วรรณกรรมพื้นบ้านภาคตะวันออกเฉียงเหนือ
3.
วรรณกรรมพื้นบ้านภาคใต้
4.
วรรณกรรมพื้นบ้านภาคกลาง
2.
จำแนกตามวิธีการบันทึก
ได้ ๒ ประเภท คือ
1.
วรรณกรรมมุขปาฐะ หมายถึง วรรณกรรมที่ใช้วิธีเล่าจากปากต่อปาก
ไม่มีการบันทึกไว้เป็นลายลักษณ์อักษร
วรรณกรรมลายลักษณ์อักษร หมายถึง วรรณกรรมที่บันทึกไว้เป็นลายลักษณ์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น